بزرگنمايي:

پیام ویژه-اگرچه عبور از سقف ذخیره آب سنگین و اورانیوم غنی شده 3.67 درصد که در دوره زمانی چند ماهه محقق خواهد شد به عنوان عبور از یک خط قرمز برای طرف مقابل به ویژه در حوزه گریز هسته ای مهم و راهبردی به شمار می رود و شاهدیم که در همان گام اول برخی نگرانی ها را برای آن ها ایجاد کرده اما به نظر می رسد این که ایران در گام اول خود نقشه راه دو ماه آینده و گام دوم را نیز به روشنی بیان کرده پیام های مهم بیشتری دارد.

این حرکت تهران نشان می دهد که اولا ایران در برنامه خروج تدریجی خود از برجام قاطع و جدی است که اگر نبود می توانست جزئیات گام دوم را به صورت محرمانه به اروپا ابلاغ کند نه این که با علنی کردن آن عملا خود را در راهی قرار دهد  که انتهایش پس از دو ماه می تواند اقداماتی باشد که باعث خروج کامل ایران از برجام شود.

نباید فراموش کرد که بزرگ ترین حساسیت 1+5 در مذاکرات گذشته اول افزایش درصد غنی سازی ایران (در آن زمان 20 درصد) و دوم راه اندازی راکتور آب سنگین اراک با تولید پلوتونیم بود چراکه امروز همه کشورهای دارنده بمب اتمی از دو راه غنی سازی با درصد بالا و پلوتونیوم حاصل از راکتور آب سنگین به این سلاح دست یافته اند از این رو تهدید ایران در مرحله دوم به مراتب سنگین تر است و به نوعی سرانجام برجام را نیز روشن خواهد کرد به گونه ای که نیازی به گام های دیگر نباشد. هرچند ایران بارها اعلام کرده است که قصد ساخت سلاح هسته ای را ندارد اما همین که توان و ظرفیت رسیدن به آن را هم داشته باشد برای غرب خوشایند نیست.

از سوی دیگر ایران برای اطمینان بیشتر از این که کارش به قطعنامه و فصل هفتم نرسد تهدید دیگری را نیز در نامه محرمانه به سران 1+4 گنجانده که به نظر می رسد خروج از ان پی تی باشد. در صورت صحت ، تکمیل سه گانه غنی سازی با درصد بالا، ساخت راکتور آب سنگین با تولید حداقل ده کیلوگرم پلوتونیم در سال و خروج از ان پی تی، از منظر غربی ها هر کشور تحت فشار حداکثری را می تواند به وسوسه ساخت بمب اتمی بکشاند (همان‌طور که گفتیم حتی همین توان نیز برای غرب نگران کننده است) مگر این که کشورهای نگران از این موضوع دست بجنبانند  و مطالبات ایران را که حداقلی و مطابق توافق چند جانبه بین المللی است در این 60روز محقق سازند. 57 روز اگرچه زمان زیادی نیست اما آخرین مهلت نجیبانه ایران به 1+4 به ویژه اروپاست تا نتایج بازی را به نفع طرفین برگرداند.