بزرگنمايي:

پیام ویژه - روبرتو باجو اسطوره فوتبال ایتالیا در یک فستیوال ورزشی در ایتالیا گفت حضور در جام جهانی 2002 حق او بوده ولی تراپاتونی با عدم دعوت از او فرصت حضور در جام جهانی را از او گرفته است.

به گزارش سرویس ورزشی جام نیـوز ، روبرتو باجو اسطوره فوتبال ایتالیا در فستیوال ورزشی ترنتو که در این کشور برگزار شد درباره مسائل مختلف به گفتگو پرداخت. باجو در یکی از مهمترین فرازهای این گفتگو به علت بازنشستگی خود پرداخته و می‌گوید وقتی از طرف تراپاتونی سرمربی وقت ایتالیا برای حضور در جام جهانی 2002 کره و ژاپن به تیم ملی دعوت نمی‌شود چون حضور در جام جهانی را حق خود می‌دانسته از بابت این بی‌انصافی ناراحت شده و از فوتبال خداحافظی می‌کند.
باجو بعد از امضا دادن به هوادارانش در سالن اجتماعات این کنفرانس حضور یافت تا در یک مصاحبه در حضور هوادارانش به پرسش‌ها پاسخ دهد. در ادامه این پرسش و پاسخ را می‌خوانید.
خصوصیت اصلی که باعث درخشش باجو شده بود: تواضع. شما اگر از شکست و ناکامی نترسید، پیدا کردن نیروی لازم برای بازگشت به زندگی برایتان سخت خواهد شد.
مصدومیت‌های پیاپی: من دو سال در فلورانس بازی کردم ولی نتوانستم در میدان حاضر شوم فقط به خاطر مصدومیت. ولی مردم همیشه حالم را می‌پرسیدند و دوستم داشتند. در فصل سوم به میادین برگشتم و در فصل چهار و پنج حضورم در آن شهر پاسخ همه محبت‌های مردم را در زمین فوتبال دادم. من با فلورانس پیوندی بسیار مستحکم دارم.
ناراحتی در فلورانس بعد از عزیمت او به یوونتوس: باشگاه باید رسما اعلام می‌کرد که دیگر به من نیاز ندارد و من را فروخته است. من نمی‌خواستم بروم. متاسفانه در شهر فلورانس سه روز درگیری شدید بود و مردم در خیابانها مثل چریک می‌جنگیدند. من در شهر نبودم و در آن اتفاقات هیچ تقصیری نداشتم.
درام جام جهانی 94 و پنالتی از دست رفته در فینال: من در دوران فوتبالی‌ام اشتباهات دیگری هم کرده‌ام ولی آن پنالتی بدترین اشتباهی بود که می‌شد تصور کرد. حتی همین الان هم یادم هست شب قبل از آن بازی چه کشیدم تا بخوابم. چون من از بچگی رویای بازی ایتالیا- برزیل در فینال جام جهانی را داشتم و دلم می‌خواست در چنین فینالی بازی کنم و گل بزنم. ولی هرگز فکرش را هم نمی‌کردم رویای من اینطور به واقعیت بپیوندد و در پاسادنا به آن وضعیت ختم شود.
ارزیابی کلی از دوران حضور در تیم ملی ایتالیا: پوشیدن تیم ملی برای من بسیار ارزشمند و خارق‌العاده بود. به خصوص بعد از پنالتی از دست رفته در فینال جام جهانی 94 حاضر بودم همه چیزم را برای تیم ملی بدهم. بعد از آن همیشه یک حس انتقام‌جویی در من بود.
دعوت نشدن به جام جهانی 2002: خیلی حرفها درباره آن ماجرا زده شده ولی واقعیت این است که تراپاتونی من را به تیم ملی دعوت نکرد و باعث شد خانه‌نشین شوم. از این بابت آنچنان زخمی بر روحم وارد شده بود که فقط با پنالتی از دست رفته در پاسادنا قابل مقایسه بود. شاید به خاطر حرفی که می‌خواهم بزنم من را به غرور و خودشیفتگی متهم کنید ولی در این یک مورد خاص برایم مهم نیست و باید بگویم حق من این بود که به تیم ملی دعوت شوم و در جام جهانی 2002 بازی کنم. من کاملا شایسته‌اش بودم. بعضی‌ها می‌گفتند به خاطر عمل جراحی رباط صلیبی می‌ترسیدند که آماده نباشم ولی من 77 روز بعد از عمل به میادین فوتبال برگشته بودم. حتی اگر قرار نبود در زمین بازی کنم حقش این نبود که اصلا دعوت نشوم. آن جام جهانی چیزی بود که فوتبال به من مدیون بود. شاید به همین خاطر بود که بعد از آن بازنشسته شدم.