بزرگنمايي:

پیام ویژه - آرمان ملی / متن پیش رو در آرمان ملی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
برجام؛ برگ برنده دولت حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری این روزها در حال احتضار است و مخالفان دولت تلاش دارند با بهره بردن از این نقطه ضعف که روزگاری بزرگترین نقطه قوت دولت بود، نتیجه انتخابات پیش رو را به نفع خود تمام کنند. از یک سو با سنگ اندازی در مسیر مقاومت اقتصادی دولت و زمینگیر کردن فعالیت‌های بانکی کشور با معلق نگه‌داشتن سرنوشت لوایح FATF، آسیب‌های ناشی از تحریم‌های غیرقانونی آمریکا را تشدید می‌کنند و از سوی دیگر با مانع گذاری در سر راه سیاست خارجی و تأکید بر لزوم عدم مذاکره بر سر مسأله هسته‌ای یا هر مسأله دیگری کشور را به سوی بن‌بستی می‌برند که خروج از این بن‌بست به سادگی ممکن نخواهد بود. این روزها با افزایش تلاش‌ میانجی‌ها در سطح بین‌المللی به منظور باز کردن راهی برای برقراری گفت‌وگو میان تهران-واشنگتن و زنده شدن امید به نتیجه رسیدن این میانجیگری‌ها، برخی گروه‌های سیاسی در داخل فعالیت‌های تخریبی خود را افزایش داده‌اند و می‌خواهند با آسیب‌زا نشان دادن اصل گفت‌وگو و مذاکره این تلاش‌ها را نیز به بن‌بست بکشانند تا حامیان دولت برگ برنده برای یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی نداشته باشند.
سفر به ژاپن؛ راه عبور از بحران؟
پس از همکاری موفق با کاخ سفید برای تبادل زندانیان، رئیس‌جمهور تصمیم گرفته اواخر ماه جاری به ژاپن سفر کند و دیداری با نخست‌وزیر این کشور داشته باشد؛ دیداری که بسیاری از کارشناسان آن را ادامه مذاکرات تهران پیرامون مسأله میانجیگری ژاپن میان ایران و آمریکا می‌دانند. عبدالرضا فرجی راد، استاد دانشگاه و سفیر پیشین ایران در نروژ و مجارستان در این باره معتقد است که محور اصلی گفت‌وگوها در سفر آتی حسن روحانی به توکیو مسائل دوجانبه نخواهد بود؛ چرا که در شرایط تحریم ژاپن حاضر به نقض تحریم‌ها نیست و مناسبات دوجانبه تحت این شرایط ظرفیت پیشرفت چندانی ندارند که رئیس‌جمهور بخواهد برای دومین بار ظرف چند ماه اخیر با همتای ژاپنی دیدار کند. او به «آرمان ملی» می‌گوید: «در مسأله میانجیگری نیز باید تغییری حاصل شده باشد که چرایی انجام این سفر توجیه کند». به گفته فرجی راد، اعلام آمادگی رئیس‌جمهور برای مذاکره در قالب 1+5 نیز نشانه دیگری از تحولات این روزهاست که می‌تواند راهی برای عبور از بن بست سیاسی میان تهران و واشنگتن باشد.
موش و گربه بازی آمریکا
هر چند روند اتفاقات نسبت به روزهای پیش از تبادل زندانیان تغییر کرده اما مسئولان آمریکایی از یک سو تأکید دارند که «تغییر رژیم» جزئی از اهداف آنها نیست و از سوی دیگر ایران را به حمله نظامی تهدید می‌کنند. از یک سو برایان هوک می‌گوید «من یک میلیون بار این را گفته‌ام و باز هم می‌گویم که سیاست ایالات متحده تغییر رفتار است و نه تغییر رژیم. و همه می‌دانند که ما 12 خواسته مشخص کرده‌ایم که بیشتر آن‌ها بر اساس قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل است که با اجماع کامل و با رای موافق چین و روسیه تایید شده است. این‌ شرط‌ها استانداردهای جهانی پیش از توافق از پیش شکست خورده هسته‌ای با ایران بود. ما تلاش داریم آن استانداردها را بازگردانیم. بیشتر چیزهایی که خواسته ماست را می‌توانید در قطعنامه‌های شورای امنیت هم ببینید. این یک فهرست غیرواقعی نیست و از قضا خیلی واقع‌گرایانه است» و از سوی دیگر مایک پمپئو می‌نویسد: «اگر ایران یا عوامل نیابتی‌اش به نیروهای آمریکا یا شرکای عراقی ما آسیب بزنند، ایالات متحده قاطعانه پاسخ خواهد داد».
حمله دلواپسان به دولت ایران!
هر چند انتظار می‌رفت که رسانه‌های کشور یک صدا علیه تحریم و تروریسم اقتصادی بنویسند و از دیگر کشورها بخواهند که برای برداشته شدن این مانع بزرگ از سر راه ایران کمک کنند، برخی رسانه‌های وابسته به جریان دلواپس ترجیح دادند برای بهره‌برداری‌های سیاسی– جناحی به دولت ایران حمله کنند. روزنامه کیهان در این باره می‌نویسد: «سؤال مهم این است که چرا آقای روحانی با وجود همه اعترافات تلخ خود درباره کلاه بزرگ آمریکایی‌ها در مذاکرات برجام و اصرار ترامپ بر توهین و عهدشکنی، پالس مذاکره مجدد به دلالی ژاپن را می‌فرستد؟ آیا این کار، کفه طرف ایرانی را سنگین می‌کند یا موجب سوءتفاهم طرف آمریکایی برای ادامه و تشدید فشارها می‌شود؟» مدیر مسئول روزنامه جوان نیز ترجیح می‌دهد که بگوید: «آمریکا شرط گذاشته به محتوای مذاکرات دسترسی داشته باشد» و اظهار کند: «از رئیس‌جمهور خواهش می‌کنیم در باره چرایی سفر به ژاپن مانند سکوت درباره بنزین با افکار عمومی برخورد نکنند. چرا می‌روید؟ درخواست شماست یا ژاپن؟ ژاپن بعد از سفر آبه به تهران تاکنون چه فرقی کرده؟ آمریکا اجازه سفر داده؟ چرا آمریکا شرط سفر را دسترسی به محتوای مذاکرات می‌داند؟» سؤال اصلی اما برخلاف اظهار نظر گنجی باید این باشد که چرا شما از حصول یک توافق میان ایران و آمریکا می‌هراسید و حاضرید دست به هرکاری بزنید که این توافق حاصل نشود؟