بزرگنمايي:

پیام ویژه - احزاب برای این شکل می گیرند که بتوانند در مسائل مختلف یک کشور دموکراتیک، راه حل هایی را ارائه داده و با کمک به نخبگان اجرایی، کشور را در مسیر درست تصمیم گیری قرار دهند.
در کشورهای توسعه یافته، احزاب دوشادوش دولت به تصمیم گیری بهتر در رابطه با مساله کرونا کمک کرده و از هواداران خود می خواهند تا ضمن همراهی با دولت، زمینه را برای کنترل بهتر این بیماری فراگیر فراهم کنند.
احزاب همچنین با کمک گرفتن از ظرفیت های کارشناسی خود، به دولتی که درگیر یک بحران همه جانبه است، کمک می کنند تا بتواند بهترین تصمیم را گرفته و به مدیران یاری می رسانند که این تصمیم را بهتر از همیشه اجرایی کنند.
با این همه آنچه در حال حاضر در کشور وجود دارد، سکوت همه جانبه احزاب و چهره های سیاسی در قبال ویروس کروناست. ویروسی که نه اصلاح طلب می شناسد و نه اصولگرا. در حال حاضر چهره های مشهور اصولگرا و اصلاح طلب، از محمدرضا خاتمی گرفته تا علی اکبر ولایتی و علی لاریجانی به کرونا مبتلا شده و برخی دیگر مانند حسین شیخ الاسلام و فاطمه رهبر بر اثر این بیماری جان خود را از دست داده اند.
احزابی که نمی توانند درباره مهمترین چالش پیش روی مردم راه حل ارائه دهند، چطور توقع دارند مردم در زمان انتخابات به آنها اعتماد کنند؟
در برابر این بحران فراگیر، راه حل احزاب چیست؟ احزابی که تا روز دوم اسفند که زمان برگزاری انتخابات مجلس یازدهم بود، انواع شعارها را برای رفع مشکلات مردم سرمی دادند، چرا در برابر یکی از فراگیرترین بحران ها که از سلامت تا معیشت مردم را تحت تاثیر قرار داده است، روزه سکوت گرفته اند؟
چرا احزاب با برگزاری جلسات مجازی و هم اندیشی با نخبگان، راه حل های بهینه برای عبور بهتر از این بحران ارائه نداده و چرا حتی احزاب همسو با دولت، مدیران اجرایی را در تصمیم گیری تنها گذاشته اند؟
به نظر می رسد که این سکوت بار دیگر نشان داد که نظام حزبی در ایران ناکارآمد بوده و از توان کافی برای رفع مسائل مردم برخوردار نیست. احزابی که نمی توانند درباره مهمترین چالش پیش روی مردم راه حل ارائه دهند، چطور توقع دارند مردم در زمان انتخابات به آنها اعتماد کنند؟
در زمانه ای که بحران کرونا، روزنامه ها را تعطیل کرده و احزاب هم با سکوت خود کمکی به حل مساله نمی کنند، تنها مدیران دولتی و شبکه های اجتماعی مانده اند که برای این درد، درمانی بیابند. شاید احزاب می دانند که هوادار زیادی در سطح جامعه ندارند تا مثلا با یک فراخوان، از هواداران خود بخواهند در خانه بمانند. با این وجود دستکم احزاب نخبگانی که هواداران زیادی ندارند می توانند با دعوت از متخصصان نزدیک به جریان سیاسی خود، باری از دولت برای حل مساله کرونا بردارند. اقدامی که هرچند دیر شده اما هنوز هم می تواند نشانه ای از حیات احزاب در ایرانِ کرونایی باشد.