بزرگنمايي:

پیام ویژه - اعتماد / « لاریجانی و اصولگرایان » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته منصور حقیقت‌پور است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
علی لاریجانی با مجلس شورای اسلامی خداحافظی کرد و ظرف امروز و فردا نیز کرسی ریاست را واگذار خواهد کرد اما در این میان برخی اصولگرایان معتقدند که او از اصولگرایی خود عدول کرده است. پرسش اول اینجاست که پارادایم حاکم بر رفتار و کردار اصولگرایان چیست که آنان لاریجانی را متهم به عدول از آن می‌کنند؟ واقعیت آن است که لاریجانی هنوز یک اصولگراست اما این اصولگرایان هستند که تندتر از گذشته خود شده‌اند و متاسفانه هر روز هم تندتر می‌شوند؛ بدین ‌معنا که هر چه بیشتر زمان می‌گذرد، آنان نیز بیشتر از مشی اصولگرایی معتدل و معقول خود فاصله می‌گیرند و به سمت تندروی حرکت می‌کنند.
با این تفاسیر اگر اصولگرایی را در تندروی خلاصه کنیم باید گفت که لاریجانی از اصولگرایی عدول کرده اما اصولگرایی به ‌معنای تندروی نیست. امروز هر کسی در گوشه و کناری برای خود دکانی باز کرده و فریاد می‌زند هر که با من است، حق است و هر که با من مخالفت است، ناحق. این دقیقا همان رفتاری است که ایالات متحده امریکا انجام می‌دهد و ما آن را استکباری می‌نامیم. اصولگرایان امروزی تحمل شنیدن نظرات و حرف‌های نه ‌تنها لاریجانی بلکه دوستان خود را نیز ندارند ولی به‌ جای رفع این مشکل، انگشت اتهام را به سمت این و آن بلند می‌کنند و می‌گویند فلانی از اصولگرایی عدول کرده است. حال آنکه واقعیت با این ادعاها پنهان ‌شدنی نیست.
واقعیت آن است که علی لاریجانی به ‌واسطه سال‌ها حضور و فعالیت در عرصه‌های مختلف امروز یکی از وزنه‌های نظام جمهوری اسلامی محسوب می‌شود. او ازجمله افرادی است که در زمینه‌ها و مسائل جاری کشور از اقتصادی و سیاسی گرفته تا اجتماعی و فرهنگی نه ‌تنها از تسلط بالایی برخوردار است بلکه صاحب‌نظر نیز محسوب می‌شود. او عنصری تاثیرگذار در جامعه است و اگر من بخواهم قضاوت کنم، خواهم گفت که تغییر رفتاری در او به چشم نمی‌خورد ولی ذائقه به اصطلاح اصولگرایان امروز تغییری کرده و به‌ مراتب تندتر از گذشته شده است.
لاریجانی در دوران پسامجلس نیز هر زمان احساس کند که حضورش می‌تواند خدمتی به نظام محسوب شود چنین خواهد کرد اما خدا کند که ترتیبات حاکم بر کشور اجازه استفاده نظام جمهوری اسلامی از علی لاریجانی و چهره‌هایی همچون او را بدهد. ترتیباتی که امروز یک بخش خاص در کشور را در اختیار گرفته‌ و حتی تحمل تجلیل و تقدیر علمای عظام از لاریجانی و دوران 12 ساله‌اش در مجلس را ندارد و می‌کوشد به هر شکلی که شده، آن را تخطئه و تخریب کند.
اگر خواهان ایرانی بهتر و دستاوردهایی بیشتر برای انقلاب هستیم، چاره‌ای نداریم مگر کنار گذاشتن تنگ‌نظری‌ها ولی امروز نه ‌تنها این اتفاق رخ نمی‌دهد بلکه برخی به ‌واسطه عنادهای شخصی خود با چهره‌هایی چون لاریجانی در حال ظلم به نظام هستند و متاسفانه مسوولان غافلند. امروز برخی تلاش می‌کنند به ‌واسطه حس دشمنی که با شخص علی لاریجانی دارند از جایگاه رییس مجلس که سومین شخصیت نظام جمهوری اسلامی محسوب می‌شود تنها یک استیکر بسازند.
می‌نشینند و می‌گویند، رییس مجلس در جلسات شورای عالی امنیت ملی باید حرف نمایندگان را بزند و نظری ندهد؛ حال آنکه عملا امکان بررسی مسائل به‌ کلی سری و محرمانه طرح شده در شورای عالی امنیت ملی وجود ندارد. مگر می‌شود رییس مجلس درباره چنین مسائلی ابتدا از نمایندگان نظر استمزاجی بخواهد سپس اقدام کند؟! امروز برخی افراد تلاش می‌کنند، جایگاه ریاست مجلس شورای اسلامی را تقلیل دهند و از آن استیکری بسازند؛ آن‌ هم به این دلیل که اولا با علی لاریجانی عناد دارند ثانیا در حد و اندازه ریاست مجلس نیستند. آنانی که درب ورود و خروج بهارستان را یاد نگرفته‌اند، می‌خواهند در مجلس قرارگاه سازندگی به راه بیندازند یا ساخت و ساز مسکن را رونق ببخشند، حال آنکه این اقدامات در حیطه اختیارات مجلس نیست و کار دولت است. این افراد از روی دشمنی و خصومت با لاریجانی در حال ظلم به مجلس و تنزل جایگاه پارلمان و رییس آن هستند ولی کسی حرفی نمی‌زند و این تلخ‌ترین بخش ماجراست.