بزرگنمايي:

پیام ویژه - خراسان / « از قوانین ثابت کرونا واقعا بترسیم » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سیدصادق غفوریان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
جمله «ول کن بابا حوصله داری» را این روزها کمتر می شنویم. طبیعی است آمار و عددهای ترسناک کرونا تا حدودی «ماسک» را به صورت مردم بازگرداند، اما افزایش تعداد مبتلایان جدید و پیشی گرفتن آمار بستری نسبت به ترخیصی ها در برخی استان ها از جمله در پایتخت، موج نگرانی از تداوم و گسترش تبعات منفی این ویروس خشن در فرسایش بخش درمان و نارسایی ها در اقتصاد را افزایش داده است. با گذشت بیش از چهارماه از اعلام رسمی ورود این ویروس به کشور، برخلاف تصور و گفته های برخی که برای وضعیت کرونا در کشور دوره های زمانی مختلف و موعد مهار پیش بینی کردند یا می کنند، اما این ویروس چندان علاقه ای به دسته بندی و این پیش بینی ها ندارد و ظاهرا که ساز ناکوک خودش را می نوازد و رقص کنان بر جان و روان جامعه می تازد.
اما از آن چه در چند ماه گذشته بر سر جهان آمده است، می توان دریافت که این ویروس برای خودش قواعد و قوانینی قائل است که ما به ناچار باید به آن تمکین کنیم.
یک: نه به دوگانه جان یا نان
اساساً تئوری یک سونگری به ابعاد و نیازهای انسان نه تنها در پیشامد ها که در تمامی ساخت های زیست او امری متوهمانه به نظر می رسد. انسان به همان میزان که دارای ابعاد معنوی است به همان اندازه نیز زیست مادی و "این جهانی" متوجه اوست. در واقع دسته بندی جان یا نان در هفته‌های نخست محدودیت های کرونایی، ناخودآگاه بسیاری از ذهن ها و احتمالاً تدابیر را دچار تردید و ابهام کرد به طوری که اتخاذ روند های کند در سیاست گذاری ها در آغاز راه شاید نتایج همین تردیدها بود چرا که مسئولان خود را در برابر این پرسش اساسی می دیدند که در مقابله با کرونا به کدام سو باید رفت؛ جان یا نان؟
اما با گذشت زمان و تجربه گام به گام حوزه اروپای اول این امر بیشتر ثابت شد که می توان به گونه ای با تدبیر عمل کرد که هم رعایت جان کرد و هم هوادار نان بود. بنا براین نخستین قانون کرونا همین است که نگاه صفر و یکی و غش کردن به یک سوی ماجرا در دوران کرونا جز عقب ماندگی و فرسایش جامعه رهاورد دیگری نخواهد داشت.
دو : کرونا بی قرار است
اواسط اردیبهشت رئیس جمهور چین در شهر ووهان (مبدأ صدور کرونا) حاضر شد و رسماً اعلام کرد کرونا در چین مهار شده است. اما با گذشت زمان نه تنها خبری از مهار نبود بلکه شیوع این ویروس دست کم در چند روز گذشته چندین محله پکن را در قرنطینه اجباری فرو برده است. نمونه بومی این ماجرا پیش بینی 23 فروردین معاون کل وزیر بهداشت بود که اعلام کرد احتمالاً تا آخر اردیبهشت می‌توانیم شیوع ویروس را مهار کنیم. این نوع مواجهه با کرونا قطعاً ناشی از نبود تجربه زیستی با این ویروس بود که شاید همین پیش‌بینی‌ها تبعات ناخوشایندی را نیز متوجه جامعه کرد. چنانچه از اوایل خرداد و هنگامی‌که خوزستان در شرایط قرمز کرونا قرار گرفت یکی از نمایندگان این استان معتقد بود طرح این مسئله که گرما دشمن کروناست، مردم خوزستان را تا حدود زیادی در وضعیت بی توجهی به پروتکل‌ها قرار داد. پس کرونا بی قرار است این ما هستیم که باید خودمان را مجهز کنیم.
سه : سایه سنگین بر روح و روان جامعه
در کنار تمامی آن چه ذکرش آمد این قانون سوم کرونا شاید دردناک تر از دیگر موارد به حساب آید. وقتی روح و روان جامعه به دلیل محدودیت های اجتماعی و اقتصادی مشمول دوره‌ای از زمان شود احتمالاً التیام آن نیز زمان بر خواهد بود. اما آیا نمی‌توان با اتخاذ مجموعه‌ای از تدابیر از سوی حاکمیت و همچنین اراده جمعی بر آن فائق آمد؟ به نظر می‌رسد با تجدید نظر در نوع رفتارهای اجتماعی مان همچون رعایت انصاف و رحم به یکدیگر در این شرایط سخت، می توان از حجم ناآرامی‌های روحی و روانی کاست و در بخش حاکمیت کلان نیز با اتخاذ سیاست ها و مدیریت کارآمد روزها و آینده بهتری را به انتظار نشست.