بزرگنمايي:

پیام ویژه - سیاست روز / « جایگاه متزلزل هند در منطقه » عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم سیاوش کاویانی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
هنوز توافق راهبردی ایران و چین نهایی نشده است اما تأثیر چنین تصمیمی را میتوان در نوع رفتار برخی کشورهای منطقه مشاهده کرد. 
جمهوری اسلامی ایران در آستانه امضای توافقی 25 ساله با چین است که چشم انداز آن بسیار روشن است. آمریکاییها و اروپاییها از این توافق نگران هستند و شاید بتوان گفت همین واکنش، درستی امضای توافق را صد چندان میکند. 
آمریکاییها بارها چین را تهدید کردند و هشدار دادند که امضای توافق 25 ساله با ایران از سوی ایالات متحده بی پاسخ نمیماند اما چین به این تهدیدات بی توجهی کرد. 
توافق دوجانبه ایران و چین برای هر دو طرف سودآور است. جمهوری اسلامی ایران نیز در فرایند اجرای توافق با شرایط اقتصادی و سیاسی بسیار مناسبتری همراه خواهد شد. بسیاری در خارج و داخل تلاش کردند تا توافق ایران و چین را جلوهای از ایران فروشی تصویر کنند اما واقعیت آنگونه که برخی ترسیم کردند نیست. با امضای توافق 25 ساله ایران و چین، جمهوری اسلامی قطب اقتصادی منطقه خواهد شد که حتی کشورهایی که در منطقه غرب آسیا و خلیج فارس حضور دارند ناگزیر به بهبود مناسبات اقتصادی و سیاسی با ایران خواهند شد، حتی رژیمهایی که مقابل ایران قرار گرفتهاند. 
رژیمهای عربی منطقه با وجودی که سرسپرده آمریکا هستند، تحت تأثیر توافق ایران و چین قرار خواهند گرفت، تبدیل ایران به یک قطب اقتصادی در منطقه، آنها را در نقطه ضعف قرار خواهد داد و وادار به تغییر سیاست خود علیه ایران خواهد کرد. 
نگرانی آمریکا و اروپا از همینجا نشأت میگیرد، چرا که بر اساس نظر کارشناسان خارجی و داخلی حتی اف ای تی اف نیز نمیتواند مانعی بر سر راه اجرای توافق 25 ساله ایران و چین شود و تحریمهای اقتصادی آمریکا و اروپا نیز به طور کامل اثر خود را از دست خواهد داد. 
در این میان کشورهایی در منطقه هستند که برای این که از قافله گسترش روابط اقتصادی خود با ایران عقب نمانند، به تبعیت خود از آمریکا پایان خواهند داد. هندوستان یکی از کشورهایی است که پس از آن که بحث توافق 25 ساله ایران و چین جدیتر شده و میرود تا نهایی شود، رویکرد سیاسی خود را نسبت به ایران تغییر داد. 
سفر وزیر دفاع هند به ایران و دیدار با همتای ایرانی خود و سپس سفر وزیر خارجه این کشور و دیدار با ظریف وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران نشان از آن دارد که دهلی نو از کرده خود پشیمان است. هند در دوران تحریمهای اقتصادی آمریکا علیه ایران، از سیاست ایالات متحده تبعیت کرده است به همین خاطر جمهوری اسلامی نیز به خاطر بدقولیها، رفتارهای غیر قابل قبول آنها در قبال ایران، نپرداختن پول خرید نفت از ایران، برخوردهای خشن و غیر انسانی با مسلمانان کشمیر و برخی دیگر از مسائل باعث شد تا ایران پی به بی ثباتی سیاسی در تصمی گیری مقامات این کشور نسبت به خود پی ببرد. 
هند اکنون در منطقهای قرار گرفته که به خاطر سیاستهای غلط، تنها مانده است، نه با چین روابط خوبی دارد نه با پاکستان، رفتارهای چین باعث گشته که روابط ایران نیز با این کشور به سردی گراید. طبیعی است با کشوری چون هندوستان که در روزهای سخت تحریمی در کنار ایران قرار نگرفت و مقابل ایران ایستاد، جمهوری اسلامی نیز به این کشور بی اعتماد شود. 
سفر وزیر خارجه هند به ایران که به درخواست این کشور انجام شد، با بی توجهی در داخل روبرو گشت. حتی رسانه های کشور نیز به این سفر نگاه خوشبینانهای نداشتند. 
«سوبرامانیام جایشانکار» وزیر خارجه هند در سفر به تهران حتی با حسن روحانی رئیس جمهوری اسلامی ایران دیدار نداشت، چرا که برنامهای برای چنین دیدار در دستور کار ایران قرار نگرفته بود. در حالی که اگر وزیر خارجه هند با رئیس جمهوری اسلامی ایران دیدار و گفتوگو میکرد، نشان از سطح روابط دو کشور داشت. 
به نظر میرسد که هند با اعزام وزیر دفاع و وزیر خارجه خود به ایران، قصد دلجویی از جمهوری اسلامی را داشته است. دلیل این کار را هم میتوان توافق تهران پکن دانست چرا که دهلی نو خود را بازنده مسیر گسترش روابط راهبردی ایران و چین میداند، چین و پاکستان، هم مرز هستند و این مرز 438 کیلومتر طول دارد و برای ایجاد جاده ابریشم نیازی به هندوستان نیست. 
در این میان روابط هند و پاکستان نیز به خاطر اختلافات مرزی و مسائل کشمیر هند، عادی نیست و حتی در برخی مقاطع به درگیریهایی نیز کشیده شده است. هند با گرایش صرف به سوی آمریکا، خود را از همسایگان دور کرده و حتی باعث تشدید تنشها شده است. به نظر میرسد، سیاستی که اکنون نسبت به هند در منطقه جریان دارد، بهترین رفتاری است که میتوان در قبال این کشور اتخاذ کرد. هند به خاطر رفتارهای چند سال گذشته خود باید متنبه شود، هر چند با این وجود باز هم نمیتوان به این کشور اعتماد کرد حتی اگر ابراز پشیمانی کند.