بزرگنمايي:

پیام ویژه - دیپلماسی ایرانی /متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن در اخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
دنیل لاریسون-ریسپانسیپل استیت کرافت/ رئیس جمهوری منتخب جو بایدن مشاور قدیمی سیاست خارجی خود یعنی آنتونی بلینکن را به عنوان نامزد ریاست وزارت امور خارجه در نظر گرفته است. پیشتر زمانی که بایدن معاون رئیس جمهوری باراک اوباما بود، بلینکن در مقام مشاور امنیت ملی او خدمت می کرد. او همچنین سابقه فعالیت در مقام معاون وزیر امور خارجه در دولت اوباما را دارد. تصور عمدتا بر این بود که بلینکن برای یکی از سمت های ارشد گروه امنیت ملی بایدن انتخاب می شود، اما حالا او برای ترمیم وزارت امور خارجه در نظر گرفته شده است.
بلینکن یکی از اعضای دارای احترام و اعتبار در نهاد سیاست خارجی حزب دموکرات است و سوابق پیچیده ای دارد. در حالی که برخی طرفداران خویشتن داری در انتصاب او می توانند چند یادداشت محتاطانه امیدوار کننده بیابند، مواردی هم وجود دارد که می تواند نگرانی آنها را برانگیزد.
بلینکن همانند بایدن یکی از حامیان اصلی توافق منع گسترش سلاح های هسته ای ایران موسوم به برجام به شمار می رود؛ توافقی که تا پیش از خروج رئیس جمهوری دونالد ترامپ از آن در حدود 2 سال پیش، از بیشتر جهات موفقیت آمیز حساب می شد. بلینکن گفته است که دولت بایدن مجددا به توافق بر می گردد و آن را به عنوان پایه ای برای پیگیری توافق های بعدی می داند. او همچنین از تمدید پیمان «استارت جدید» با روسیه که به کاهش ذخایر هسته ای و تعیین سقف برای آنها مربوط می شود، حمایت می کند. از این رو، انتصاب بلینکن می تواند نشانه مثبتی باشد مبنی بر آنکه دولت بایدن معاهده کنترل تسلیحاتی را برای پنج سال آینده زنده نگه خواهد داشت.
بلینکن در سطح بین المللی هم مورد احترام است و از این رو، موقعیت خوبی برای ترمیم بسیاری از روابطی خواهد داشت که به دلیل بی پروایی مایک پومپئو آسیب دیده اند. برای ایالات متحده، وزیر امور خارجه ای که به جای خرابکاری و نابودی اخلاقیات دیپلمات ها به کار وزارت خانه تحت مدیریت خود ارزش دهد، خوشایند خواهد بود. از آنجایی که ترمیم و جوان سازی وزارت امور خارجه یکی از اصلی ترین وظایف وزیر بعدی خواهد بود، می توان گفت که بلینکن کاملا برای این سمت واجد الشرایط است.
اما زمانی که صحبت از مداخله نظامی به میان بیاید، سابقه بلینکن چندان اطمینان بخش نیست. به گزارش رابرت رایت و کانر ایکولز، دو روزنامه نگارانی که سیستمی برای درجه بندی نامزدهای احتمالی بایدن در سمت های مختلف با استاندارد واقع گرایی مترقی ایجاد کرده اند، حمایت بلینکن از خویشتن داری نظامی بسیار ضعیف بوده است.
بلینکن معتقد است دلیل شکست سیاست ایالات متحده در سوریه این بوده که نیروی کافی به کار نگرفته است. او همچنین در حمایت از موافقت بایدن با حمله به عراق این طور استدلال می کند که رای او، «رای به دیپلماسی سخت» بوده است. طبق برخی گزارش ها، او طرفدار مداخله لیبی بوده و حتی در ابتدا، از حمایت ایالات متحده از جنگ ائتلاف سعودی علیه یمن هم پشتیبانی کرده است. به طور خلاصه، بلینکن با برخی از بزرگ ترین اشتباهات سیاست خارجی که بایدن و اوباما مرتکب شده اند، موافق بوده و بیشتر از هر دوی آنها به مداخله نظامی تمایل دارد.
جنگ علیه یمن یک نمونه مهم از چگونگی برخورد بلیکین با موقعیتی وحشتناک است، اما به نظر می رسد او درس خود را گرفته. بلینکن در سال 2015 در حال دفاع از تصمیم فاجعه بار دولت اوباما به حمایت از مداخله در یمن بود. اما همانند بسیاری از دیگر مقامات سابق اوباما، بلینکن دیدگاه خود را درباره سیاست گذاری های آن زمان تغییر داده است. او در سال 2018 نامه ای را در حمایت از تلاش برای پایان دادن به درگیری ایالات متحده در جنگ امضا کرد. بایدن خود متعهد شده به حمایت ایالات متحده از ائتلاف سعودی پایان دهد. این دو مساله نشان می دهد می شود به وقوع این اتفاق در اوایل سال جدید امیدوار بود. یمن مهم ترین آزمون زودهنگام برای توانایی بایدن و بلینکن در فاصله گرفتن از خطاهای دولت های اوباما و ترامپ است.
در حالی که یک سری نشانه های دلگرم کننده ای وجود دارد مبنی بر اینکه دولت بایدن برخی از سیاست های مضر دولت ترامپ را خنثی می کند، لازم به توجه است که بایدن و بلینکن یک استراتژی بیش از حد بلند پروازانه و پرهزینه پیش رو دارند. بلینکن در اوایل سال 2019 در مقاله ای که به طور مشترک با رابرت کاگان نوشته بود، دیدگاه های جایگزین سیاست خارجی که خواستار کاهش ایفای نقش ایالات متحده در جهان می شود را رد کرده بود. در رابطه با مساله سوریه، بلینکن و کاگان ادعا کردند که ایالات متحده به دلیل «کم کاری» مرتکب خطا شده اند. این، یک نگرش شدیدالحن مداخله گرایانه است که سال ها پس از آغاز جنگ در سوریه همچنان باقی مانده. آنها خواستار «استفاده عاقلانه از زور» شدند که چندان با اعتقاد آنها به نیاز به استفاده از قدرت بیشتر در کابوس سوریه همخوانی ندارد. ظاهرا اگر در سال های آینده بحران مشابهی رخ دهد، بلینکن می تواند بایدن را به استفاده از زور ترغیب کند.
شکی نیست که در قیاس با کارمندان فعلی وزارت امور خارجه، بلینکن در مقام وزیر یک پیشرفت بزرگ به شمار می رود. پس از چهار سال تضعیف روحیه و ریاست وحشتناک وزارت امور خارجه، بلینکن می تواند میزانی از خسارات وارده به این سازمان را جبران کند. همچنین واضح است که بلینکن در قیاس با باقی گزینه های بایدن، انتخاب بهتری است. شاید مدافعان خویشتن داری در رابطه با برخی استدلال های بلینکن به او امیدوار باشند، اما اگر ایالات متحده در سال های پیش رو برای یک مداخله نظامی نادرست دیگر آماده شود، باید او را مسئول بدانیم.