چاپ

اخبار ویژه - «ارْکُض بِرِجْلِک هَذَا مُغْتَسلُ بَارِدٌ وَ شرَابٌ»: ( به او گفتیم ) پاى خود را بر زمین بکوب این، چشمه آبى خنک براى شستشو و نوشیدن است.

به گزارش سرویس فرهنگی جام نیوز ، از مهمترین ابتلائات حضرت ایوب (ع) رنج جسمانی و مصیبت از دست دادن فرزندان بود. اما در مورد بیماری حضرت ایوب(ع)، برخی روایات طول ناراحتى و رنج و بیمارى ایشان را هفت سال و بنا به روایتى هیجده سال دانسته اند، بطوری که کار به جایی رسید که حتى نزدیکترین یاران و اصحابش او را ترک گفتند، تنها همسرش بود که در وفادارى نسبت به ایوب، استقامت به خرج داد. لازم به ذکر است بنابر خطوط کلان اصول اعتقادات، بیماری حضرت ایوب (ع) نفرت انگیز نبوده است بلکه به علت فقر مادی طولانی مدت، عوارض آن در ظاهر ایشان ظهور و بروز نمود. علل دوری اطرافیان -از جمله اصحاب - نیز در ضعف ایمان ایشان تحلیل شده است؛ همانطور که برخی این روایات به اهمیت این نکته اشاره داشته اند[1].
در هر حال ایام ابتلاء به سر آمد و دوران بازگشت مواهب وزیدن گرفت و نخستین و مهمترین نعمت الهى که عافیت و بهبودى است به ایوب ارزانی داشته شد:
«ارکض» از ماده «رَکض» به معنى کوبیدن پا بر زمین، و گاه به معنى دویدن آمده است، و در اینجا به معنى اول است. همان خداوندى که چشمه زمزم را در آن بیابان خشک و سوزان از زیر پاى اسماعیل شیرخوار جاری نمود، و همان خداوندى که هر حرکت و هر سکونى، هر نعمت و هر موهبتى، از ناحیه اوست، فرمان فوق (آیه مبارکه) را نیز در مورد ایوب صادر کرد؛ چشمه آب جوشیدن گرفت، چشمه‏ اى خنک و گوارا و شفابخش از بیماری هاى برون و درون.
پاسخگویی آنلاین