چاپ

پیام ویژه - یکی از مخاطبان انصاف نیوز به نام «عرفان» در کامنتی ذیل پاسخ «ابوالفضل فاتح» از مسئولان ستاد میرحسین موسوی در سال 88 با تتیر «آیا فراموش کرده‌اید؟» به روزنامه «تهران تایمز» که عکس میرحسین را در کنار ترامپ منتشر کرده بود؛ نوشت:
محتوای نقد فوق وارد است و کیهان تمام حرف‌هایش را درباره انتخابات 88 زده است و مطمئنم سخن خفته دیگری ندارد. از طرفی جریان اصلاحات هم برخلاف اما و اگرها و من منم‌هایشان ولی در عمل همواره بدون برنامه و ناکارآمد بوده‌اند و خطاهای بسیاری را می‌توان به‌پای آنها لیست کرد.
اما سوای از آرزوی قلبی و خواسته‌ها و نظرات فردی برای اعتلای جمهوری اسلامی ایران، اما به نظرم می‌رسد بیش از این داستان 88 ادامه نیابد. به نظرم ارکان قدرت به‌جز رهبری معظم انقلاب نتوانند این گره کور را که دیگران بجای وا کردنش متوسل به قیچی‌ها شده‌اند را بسیار سهل و روان و با دستان مبارکشان باز کنند.
به نظرم برگزاری دادگاه جواب این معضل نیست به هزار دلیل که درمی‌گذریم، ادامه حصر هم ناخوشایند و صفحاتی نامیمون در کارنامه انقلاب شکوهمند اسلامی و نزد قضاوت فردای تاریخ است. رهبر عزیز و فرزانه‌مان بارها نشان داده است که ظرفیت‌های ولایت برای حل مشکلات لاینحل به‌تنهایی پاسخگو است.
امید است کلام و نفوذ کلام و سیمای ولی‌امر مسلمین طی فرمانی هم پایان حصر را اعلام کنند و بستر و راهکار هم‌زمان آشتی ملی در سایه ” می‌بخشیم اما فراموش نمی‌کنیم” و ” گذشت” فراهم شود و دستور فرمایند.
نمونه این تخاصم‌ها در کشور جنگ‌زده و رنجور همسایه شرقی‌مان با پیچیدگی‌هایی عجیب‌وغریب را در حل معضلی این‌چنین شاهد بوده‌ایم. در افغانستان دکتر عبدالله عبدالله دومرتبه در یک رویارویی طولانی و نفس‌گیر نتایج دو انتخابات ریاست‌جمهوری را نپذیرفت و افغانستان امروز تا مرز شکست کامل پیش رفت.
اما برقراری نوعی آشتی ملی که همه جناح‌ها سوای از مباحث فلسفی حق و ناحق و کشمکش‌های روح خراش! بی‌ثمر جناح‌ها هر بار ساختاری تعریف کردند که امروز شاهد حضور همه قطب‌بندی‌ها و قطب‌سازی‌های سیاست متخاصم دیروز در اداره مملکتشان هستیم، ذیل یک پرچم.
به نظر می‌رسد ساختار و تاریخچه و چگونگی و چرایی روند دموکراسی و اسلام سیاسی در تهران خیلی پرمغزتر و جسورانه‌تر و با ظرفیت تر از کابل باشد و بلوغ سیاسی ملت نیز به همین نحو.
به نظرم چپ و راست، اصلاح‌طلب و اصول‌گرا باید ورق زدن 88 و اتهام‌زنی و پرونده‌سازی و… را به فراموشی بسپرند. مثالی عرض می‌کنم که بدون شباهت با داستان این سال‌های ایران نیست.
گاهی فرزند پسر خانواده مرتکب خطایی می‌شود و در این میان تاحدی به آبرو و حیثیت خانواده آسیب می‌زند و هزینه مالی بر خانواده تحمیل می‌کند. پدر خانواده و سایر فرزندان و مادر خانواده می‌توانند پسر را به‌نوعی خشونت‌بار تنبیه کنند و از خود برانند. در این صورت آن فرزند از نعمت خانواده بی‌بهره و مستعد انحراف و خطاهای بیشتری خواهد شد.
ولی اگر رویکرد همه اعضای خانواده بر پذیرش فرزند و گذشت رفتار گذشته باشد و از سوی زمینه ادامه تحصیل و کار و زندگی را برای ایشان تسهیل کنند مطمئناً از هدر رفت فرزند خطاکار امروز برای ساختن فردای همه اعضای خانواده بهره‌مند خواهند شد و مطمئناً روزگاری که دیر نخواهد بود اذعان به خطا و توبه و ندامت و عذرخواهی فرزند را نزد پدر و مادر و خانواده به‌دوراز خشونت و تحقیر و دادگاه و فرصت‌سوزی و چشمان نامحرمان خواهیم دید.
انتهای پیام