بزرگنمايي:

پیام ویژه - باشگاه خبرنگاران / وزیر بهداشت در نامه ای به رهبری از ایشان درخواست کردند تا برای پیشگیری از وقوع فاجعه در مراکز درمانی به دنبال موج سهمگین کرونا مداخله کنند.
نمکی نوشت: تمام امکانات کشور برای مقابله جدی با پدیده ویرانگر کرونا به صحنه بیایند چرا که هر لحظه تصمیم گیری با تاخیر موجب بروز فاجعه وسیع و آوار آن بر کشور خواهد شد و شاید تعطیلی 2 هفته ای جدی و ایستادگی و به کار گیری نیروهای انتظامی و نظامی و برخورد با شکستن پروتکل ها بتواند تا حد قابل توجهی از چرخش ویروس و بار بیمارستانها و فشار نفس گیر بر همکاران ما بکاهد.
متن نامه وزیر بهداشت به شرح زیر است:
حضرت آیت ا... العظمی خامنه ای مقام معظم رهبری (مدظله العالی)
سلام علیکم
به استحضار می رسد دیروز آخرین جلسه ستاد ملی مدیریت کرونا در دولت دوازدهم و امروز آخرین جلسه هیئت محترم دولت برگزار شد و در برزخ دوران انتقال امور اجرایی، ما و همکارانمان در زیر آوار هزاران بیمار و مبتلا به کرونا و در کشاکش موج سهمگین پنجم، روز و شبهای نفس گیر و طاقت فرسایی طی می کنیم و مانده ایم که در این برهوت تنهایی به کدام مرجع پناه بریم تا شاید ماشین تولید بی وقفه بیماری و اعزام تصاعدی بیمار به مراکزی که در این ماهها تحت فشارند متوقف شود.
مستحضرید پس از 18 ماه صبوری، اعتراض 66 مدیر نظام سلامت طی نامه ای در دو روز گذشته و التماس آنها برای استمداد بیان شد و خود را ناچار دیدیم تا از محضر حضرتعالی استمداد ویژه بطلبیم. از مدتها پیش در مکاتبات متعدد خطرات همه گیری با ویروس وحشی و سرکش دلتا را گوشزد کردیم.
گفتیم که اگر سخت نگیریم، در رعایت پروتکل ها اهمال کنیم، مرزها، ایجاد قرنطینه ها، ورود اتباع خارجی بخصوص از کشورهای شرقی مبتلا به ویروس جدی گرفته نشود این نظام سلامت خسته و گرفتار فرو می پاشد. گفتیم که همه از تاب آوری مردم و کسبه حکایت می کنند، از فروپاشی و تاب آوری صنعت گردشگری می گویند که بحق هم هست اما چه کسی باید از تاب آوری مدافعین مظلوم و غریب سلامت بگوید که 18 ماه یک روز استراحت نداشته اند و یک شب راحت نخوابیده اند. اگر این نظام فرو ریخت، اگر تاب آوریش از کف رفت چگونه جبران خواهد شد؟ چه ساختاری را و چگونه جایگزین خواهیم کرد؟
تهران را بنا به درخواست ما تعطیل اعلام کردند ولی هیچ اتفاقی نیفتاد همه رستوران ها و محل های کسب و کار باز بود. تعداد قابل توجهی به سفر، بخصوص استانهای شمالی رفتند. گفتیم و نوشتیم که وقتی سیستان و بلوچستان گرفتارست و روزانه حداقل 12 اتوبوس از زابل به گلستان می رود می تواند با خود ویروس را ببرد و اگر گلستان آلوده شد همچون آتش گرفتن جنگل های هیرکانی همه خطه شمال گرفتار می شود که بر این بلا سیل مسافران تهران و البرز و نقاط مرکزی نیز پیوست و امروز سراسر استان های شمالی گرفتارست، گفتیم و نوشتیم که شهرهای مذهبی همه روزه بدون اطلاع ما میزبان زائرین افغانستانی و پاکستانی است که ما اصلا خبر نداریم و نمی دانیم از کجا و چگونه آمده اند؟ و آلودگی در چه حدیست؟
فریاد زدیم و نوشتیم که شبانه روز تعداد قابل توجهی ورود غیرقانونی از مرزهای شرقی و جنوب شرقی با ابتلا به ویروس وحشی کرونا و دیگر بیماریهای واگیردار توسط قاچاقچیان انجام می‌شود ، عرض کشور را روزها می پیمایند و در استانهای مختلف مخفیانه نگهداری می‌شوند تا از مرزهای غربی و شمال غربی خارج شوند و در این ایام بی اطلاعیم که چقدر از هموطنانمان گرفتار می شوند.
اعلام کردیم که در انتخابات شهر و روستا مراسم متعدد، میهمانی و سفره های درهم فشرده شام و ناهار کار دستمان می‌دهد. پیشنهاد دادیم که موج جدید می تواند چالش بزرگ امنیتی ایجاد کند و ما که تاکنون علیرغم تنگناهای فراوان نگذاشته ایم بیماری بدون تخت بماند شاید در این مرحله وا بمانیم و ضروریست در سطح شورایعالی امنیت ملی مطرح گردد و راهکاری ملی برای ایستادگی فراهم شود.
روزبروز تنهاتر شدیم، گرچه اقدامات محدودی صورت گرفت اما در دوگانه های متعدد سلامت و غیره بنا به مصلحت اندیشی و پرهیز از تنش زائی، مقوله سلامت و مدافعین این عرصه، مغفول، تنها، مظلوم و غریب ماندند و اینک در زیر بار موج سنگین بیماری از یکسو و فشار و مطالبه طلبکارانه گروهی که سعی می کنند بجای علت، معلول را بنگرند له می شویم و ما مانده ایم با "از دست رفتن مایه و شماتت همسایه".
واکسیناسیون را بعنوان یک عامل نسبتا موثر در کاهش مرگ و میر علیرغم همه تنگناهانی که مستحضرید پی می گیریم و هر روزه گروه آسیب پذیر جدیدی را بعنوان هدف ایمن سازی بر می گزینیم اما بخوبی واقفید که در کشورهایی که بالاترین پوشش واکسیناسیون را داشته اند دوباره از گزند بیماری به شرایط فرنطینه ای و اجباری نمودن رعایت پروتکل ها رو آورده اند. کشور استرالیا برای اعمال قرنطینه به ارتش رو می آورد و کشور ژاپن فقط بدلیل ورود مسافرین المپیک علیرغم دهها حلقه محافظتی و آزمایشگاهی گرفتار موج جدید و اعمال قرنطینه شده و در چین و خیلی از کشورهای اروپایی شرایط سخت گیرانه علیرغم پوشش بالای واکسیناسیون برگشته است و اینجا متأسفانه آنگونه همه چیز عادی شده که انگار کرونایی وجود ندارد.
اینجانب به عنوان سربازی که از نخستین روزهای این گرفتاری در صحنه مانده ام از این بی تفاوتی و ساده انگاری احساس خطر عمیق می کنم و به استحضار می رسانم با این موج خیزی سهل انگارانه بیماری اگر تخت هم داشته باشیم نفر نداریم، همکاران من گرچه واکسینه شده اند بدلیل بی خوابی طولانی و استرس همه دارند بیمار می شوند و آن پیش بینی که در مکاتبات متعدد کرده بودیم و آن مستهلک شدن و تخریب مستمر نیروی انسانی و زیرساخت های بخش سلامت است نزدیک می نماید و اگر خدای ناکرده رخ دهد فاجعه ای عظیم و غیر قابل جبرانست.
در یکسال گذشته علیرغم کاستی ها و با دست های بسته تخت‌های ویژه را دو برابر کردیم و هزاران ونتیلاتور و امکان جدید گسیل نمودیم، حدود پانصد دستگاه اکسیژن ساز به سراسر کشور فرستادیم و در حد مقدور پرستار و کادر خدماتی بکار گرفتیم اما با این بی توجهی های مستمر همه را به باد فنا می‌دهیم، نابود و فرسوده می کنیم خدا شاهد است از یکایکشان خجالت می‌کشم.
بنده هم می توانم در این روزهای باقیمانده همرنگ جماعت شوم تا این دوره بگذرد و به بهانه تغییر دولت خود را خلاص کنم ولی چگونه می‌شود تماشاگر مرگ روزافزون هموطنانمان بود و سکوت کرد. یکبار حضرتعالی به صحنه آمدید و تشکیل قرارگاه و بعضی موارد دیگر را توصیه فرمودید و امروز هم در این ایام گذار مداخله جدی حضرتعالی و به صحنه آوردن کلیه امکانات کشور برای مقابله جدی با این پدیده ویرانگر ضروریست. هر لحظه دیرتر تصمیم بگیریم ابعاد فاجعه وسیع تر و آوار آن بر دوش کشور سنگین تر خواهد شد. بکرات معروض داشته ام که گرچه کار فرهنگی، مساعدت های گوناگون به اقشار نیازمند و سرعت واکسیناسیون موثر است ولی بدون استفاده از ابزار قدرتمند بازدارنده نمی توان با عادی انگاری و پروتکل شکنی مبارزه کرد و این تجربه اثبات شده جهانی در دوران گرفتاری با همه گیری هاست.
شاید دوهفته تعطیلی جدی و ایستادگی و بکارگیری نیروهای نظامی و انتظامی و برخورد محکم با شکستن پروتکل ها بتواند تا حد قابل توجهی از چرخش ویروس و بار بیمارستانها و فشار نفس گیر بر همکاران ما بکاهد. اگر روزانه هزاران نفر در کلینیک های تخصصی و سرپانی درمان نمی شدند و این بار هم قرار بود به تخت های بیمارستانی تحمیل شود از مدتها پیش تخت کم می آوردیم ولی متأسفانه فشار بگونه ایست که نگرانم این طرح هم پاسخ ندهد مگر آنکه سریعا با اقدامات پیشگیرانه و افزایش رعایت پروتکل ها از بار تصاعدی بیماری بکاهیم.
امیدوارم کماکان مشمول عنایت ویژه حضرتعالی باشیم.
سعید نمکی وزیر بهداشت