چاپ

پیام ویژه - به گزارش ایسنا، امروزه مشارکت زنان در اجتماع افزایش یافته است و درصد قابل توجهی از افراد شاغل جامعه را زنان تشکیل می‌دهند. با توجه به این‌که زنان مسئولیت‌های متعددی مانند مدیریت محیط خانه و فرزندان و مدیریت کار بیرون از خانه را بر عهده دارند، این مسئله می‌تواند بر روابط زناشویی و رضایت جنسی آنها تاثیرگذار باشد.
با توجه به این موضوع پژوهشگران مامایی و بهداشت باروری، پزشکی اجتماعی و روان‌شناسی، با انجام یک مطالعه فرا تحلیل، تاثیر شاغل بودن را بر رضایت زناشویی زنان شاغل ایرانی، بررسی کردند.
در انجام این مطالعه خدیجه آبادیان، زهره کشاورز، حوریه شمشیری میلانی، مصطفی حمدیه، عاطفه آقایی و طیبه مختاریان گیلانی؛ پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و دانشگاه‌های تهران و خوارزمی، مشارکت داشتند.
پژوهشگران برای انجام این فراتحلیل، مطالعاتی که در بازه زمانی 1380 تا 1379 در زمینه شاغل بودن و رضایت زناشویی انجام شده بود را در پایگاه‌های اطلاعاتی جستجو کردند. در ادامه 10 مقاله پژوهشی را که تمام شرایط و ملاک‌های مورد نظر را داشتند، مورد بررسی قرار دادند.
نتایج به‌دست آمده از این مطالعه نشان داد که شاغل بودن بر رضایت زناشویی تاثیر خاصی ندارد و یا در سطح ضعیفی موثر است. همچنین مشخص شد که نوع جامعه در اثربخشی شاغل بودن بر رضایت زناشویی نقش دارد.
در برخی بررسی‌های گذشته عنوان شده است که میزان درآمد با میزان رضایت زناشویی مرتبط است و با افزایش میزان درآمد از میزان نارضایتی زناشویی به دلیل رفع تنش‌ها و استرس‌های ناشی از مشکلات اقتصادی کم می‌شود. در برخی مطالعات نیز عنوان شده که زنان شاغل اغلب با یک نقش دوگانه در محیط کار و خانه مواجه هستند و در برخی جوامع که مسئولیت نگهداری از فرزندان و خانه به طور سنتی و فرهنگی بر عهده زنان است و تقسیم وظایف در محیط خانه به طور فعال صورت نمی‌گیرد،‌ این چالش پررنگ‌تر می‌شود.
پژوهشگران این مطالعه می‌گویند: «با توجه به تمام این بررسی‌ها، باید توجه کرد که شغل به تنهایی نمی‌تواند بر زندگی زناشویی و جنسی زنان شاغل اثرگذار باشد، اما تاثیر تنش‌ها و استرس‌های شغلی بر زندگی فردی و اجتماغی زنان شاغل انکارناپذیر است و بهبود شرایط شغلی باعث ارتقا زندگی زناشویی خواهد شد».
یافته‌های این مطالعه بهمن ماه 1399 به صورت مقاله علمی پژوهشی با عنوان «بررسی رضایت زناشویی در زنان شاغل ایرانی: گزارش کوتاه» در مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران منتشر شده است».
انتهای پیام