پیام ویژه - فارس / روزنامه اسرائیلی هاآرتص گزارش داد که تل‌آویو در حال بررسی گزینه‌های نظامی برای گسترش حضور خود در لبنان و سوریه و دگرگون کردن موازنه قدرت در منطقه است.
«می‌توانم به‌صراحت بگویم که ارتش اسرائیل از پنج نقطه‌ای که در داخل خاک لبنان حضور دارد، عقب‌نشینی نکرده و نخواهد کرد». این را تسفی برئیل نویسنده اسرائیلی در یاددداشتی که در روزنامه هاآرتص منتشر شد، اذعان کرد. وی نوشت که دیدگاه «سرزمین کامل اسرائیل» دیگر محدود به مناطق کرانه باختری یا اراضی نوار غزه نیست. اگر بخواهیم به اظهارات بزالل اسموتریچ اعتماد کنیم، مرزهای «دولت» اسرائیل به ادعای او، به داخل خاک لبنان نیز گسترش خواهد یافت. این نویسنده اسرائیلی به سخنرانی تحریک‌آمیز هفته جاری اسموتریچ در کنفرانس «از شمال حمایت می‌کنیم» اشاره کرد که گفته بود: «روستاهای شیعه‌ای که ویران شدند، بازسازی نخواهند شد. ما هنگام امضای توافق، این وعده را دادیم. برای بسیاری باور این حرف دشوار بود، اما ما به وعده‌مان عمل کردیم». برئیل افزود: «وزیر دارایی حرف‌های دیگری نیز داشت: به شما می‌گویم که احتمال قابل‌توجهی وجود دارد که حزب‌الله به‌طور کامل خلع سلاح شود. بی‌تردید دولت لبنان علاقه‌مند خواهد بود بداند اسموتریچ چگونه قصد دارد سلاح حزب‌الله را خلع کند، بدون آنکه باعث آغاز جنگ داخلی در کشور شود».
به گفته این نویسنده صهیونیست، در حالی که اسموتریچ مشغول ترسیم نقشه «سرزمین جدید اسرائیل» است، قرار بود روز گذشته (پنج‌شنبه) در پایتخت جمهوری آذربایجان یعنی باکو، برای دومین بار در طول یک هفته، وزیر امور راهبردی، ران درمر و وزیر خارجه دولت شورشیان حاکم بر سوریه یعنی اسعد الشیبانی، دیدار کنند تا درباره «ترتیبات امنیتی» گفت‌وگو کنند؛ ترتیباتی که ممکن است در عمل به معنای گسترش مرزهای «اسرائیل» به داخل خاک سوریه باشد. این دیدار فعلاً به‌دلیل تمدید حضور الشیبانی در سفرش به مسکو – که نخستین سفر او از زمان سقوط رژیم اسد محسوب می‌شود – به تعویق افتاده، اما به نظر می‌رسد که لغو نشده است.
بر اساس این گزارش، «این تحرکات نشان می‌دهد که محیط امنیتی – همان نوار حائل که ارتش اسرائیل پیرامون نوار غزه ایجاد کرده و قصد دارد حتی در صورت دستیابی به آتش‌بس و پایان جنگ نیز آن را حفظ کند – قرار است به مناطق دیگری منتقل شود. اسرائیل در تلاش است تا خود را با کمربندهای منطقه‌ای در لبنان و سوریه نیز محاصره کند. این کمربندها جایگاه دارایی‌های راهبردی حیاتی را پیدا کرده‌اند که نمی‌توان از آن‌ها چشم‌پوشی کرد، حتی اگر کنترل بر آن‌ها هرگونه تلاش آینده برای دستیابی به توافق‌های صلح یا حداقل ترتیبات امنیتی و سیاسی پایدار را ناکام بگذارد. او اشاره کرد که «کنترل اسرائیل بر پنج نقطه در لبنان هیچ ارتباطی با روند خلع سلاح حزب‌الله در شمال رود لیطانی ندارد. این روند را دولت لبنان سال گذشته هنگام امضای توافق آتش‌بس پذیرفت؛ توافقی که بر اساس اجرای قطعنامه 1701 سازمان ملل بنا شده است. با این حال، شکاف بزرگی میان تعهدات اعلام‌شده از سوی رئیس‌جمهور جوزف عون و نخست‌وزیر نواف سلام و اجرای واقعی آن وجود دارد؛ شکافی که میدان مین انفجاری میان آن‌هاست و موجودیت دولت را تهدید می‌کند». برئیل نوشت که «مسئله سوریه پیچیده‌تر است؛ کانال مذاکره مستقیم میان اسرائیل و نظام سوریه در بالاترین سطوح – حتی اگر هنوز در سطح رؤسای کشورها نباشد – عمدتاً با میانجی‌گری ایالات متحده، جمهوری آذربایجان و ترکیه شکل گرفته است، و در پس‌زمینه، عربستان سعودی نیز حضور دارد. برخلاف مناقشه با لبنان، سوریه نقطه تلاقی منافع راهبردی منطقه‌ای و بین‌المللی به شمار می‌رود».
در خاتمه یادداشت هاآرتص آمده است که نتیجه تا این لحظه آن است که کنترل بر اراضی در بلندی‌های جولان و جنوب سوریه با اهداف امنیتی و با هدف ایجاد نوار مرزی منطقه‌ای که «مانع نزدیک شدن عناصر دشمن به اسرائیل» شود، باعث شده که اسرائیل به بازیگری فعال در سیاست سوریه تبدیل شود؛ نقشی که ممکن است برنامه‌های دولت آمریکا را در پیشبرد طرح‌هایش با مانع مواجه کند. بر اساس این یادداشت، «هنوز برای ارزیابی اینکه مذاکرات میان اسرائیل و سوریه چگونه پایان خواهد یافت و طرفین به چه تفاهماتی خواهند رسید، زود است. با این حال، همان‌طور که در لبنان نیز دیده می‌شود – و این نخستین بار نیست – اقدامات تاکتیکی مانند کنترل بر اراضی تحت سلطه یا حضور نظامی محدود یا ایجاد نوار امنیتی، به تدریج به آرمان‌های بزرگ‌تری تبدیل می‌شوند و گسترش می‌یابند تا به مسائل راهبردی بدل شوند؛ مسائلی که اسرائیل آمادگی مواجهه با آن‌ها را ندارد».
بازار ![]()